چشمای بسته ی تو رو با بوسه بازش میکنم
قلب شکسته ی تو رو خودم نوازش میکنم
نمیذارم تنگ غروب دلت بگیره از کسی
تا وقتی من کنارتم به هر چی میخوای میرسی
خودم بغل میگیرمت پر میشم از عطر تنت
کاشکی تو هم بفهمی که میمیرم از نبودنت
خودم به جای تو شبا بهونه هاتو میشمرم
جای تو گریه میکنم جای تو غصه میخورم
هر چی که دوس داری بگو حرفای قلبتو بزن
دلخوشی هات مال خودت درد دلات برای من
من واسه ی داشتن تو قید یه دنیا رو زدم
کاشکی ازم چیزی بخوای تا به تو دنیامو بدم

قاصدک آمده بود و چه سرگردان بود. گفتم او را چه خبر آوردی؟ هیچ نگفت. گفتم آیا خبری از کوی نگارم داری؟

لب گشود گفت اینبار آمدم تاخبری را ببرم! گفته آن یار که نزد تو بیایم و بپرسم ازتو زندگی چیست؟

عشق کجاست؟ و چقدر این عشق به حقیقت نزدیک است؟ گفتمش پس بشنو آنچه من میگویم وببر آن را نزد او

بی کم و کاست، زندگی را هرکس به طریقی بیند… یکی از دل… یکی ازعقل… یکی از احساس… دیگری با شعر…

آن یکی با پرواز! زندگی حس غربت مرغان مهاجر و تو به آن یار بگو: زندگی باران است. زندگی دریاست.

زندگی یاس قشنگی است که دل میبوید! زندگی راز شگفتی است که جان میجوید!

زندگی عزم سفر کردن دل در ره معشوق است. زندگی آبی دریاست و عشق… غرق دریا شدن است.

دارم آتیش میگیرم پای غمت
کاشکی هیچ موقع ندیده بودمت

کاشکی میشد روزای تلخو سوزوند
زندگیرو به عقب برگردوند

از همون روزی که خیلی خوش گذشت
بخت من پر زد و دیگه برنگشت

ما با هم خوش بودیم اما بی خودی
نمیدونم چرا تو عوض شدی

تموم زندگیمو زهر کردی
چرا با چشمای من قهر کردی

می گویی دوست دارم زیر باران قدم بزنم

، اما وقتی باران می بارد چتر به دست می گیری!
می گویی آفتاب را دوست دارم،

اما زیر نور خورشید به دنبال سایه می گردی!
می گویی باد را دوست دارم،

اما وقتی باد می وزد پنجره را می بندی!

حالا دریاب وحشت مرا وقتی که میگویی دوستت دارم!

پیش از آنکه درباره ی زندگی، گذشته و شخصیت من قضاوت کنی…
خودت را جای من بگذار…
از مسیری که من گذشته ام عبور کن…
با غصه ها…
تردیدها…
ترسها…
دردها و خنده هایم زندگی کن…
یادت باشد هرکسی سرگذشتی دارد،

هرگاه به جای من زندگی کردی،

آنگاه می توانی درباره ی من قضاوت کنی…